In het gezellige caf? Salon de T? in San Pedro hebben wij gisteren een e-mailtje binnengekregen van Codelco. Dat is het bedrijf dat de kopermijn exploiteert in Chuquicamata, waar Che en Alberto zich in 1952 bij hun bezoek zo druk gemaakt hebben over de belabberde arbeidsomstandigheden.? Wij willen die mijn uiteraard ook bezoeken en hebben geprobeerd een reservering te maken voor vandaag. 5 maart zijn we welkom, zo luidt het e-mailtje wat betekent dat we 6 dagen moeten wachten. Wat we niet willen en bovendien hebben we die ruimte niet. En dus besluiten we toch maar naar de mijn te gaan en net te doen alsof onze neus bloedt.

Eenmaal aangekomen in Calama na een prachtige rit door de Atacama, gooit Paul in het Codelco bezoekerscentrum al zijn charmes in de strijd. En dat heeft effect: eerst komen we op de wachtlijst en even later zitten we in een luxe touringcar met bestemming de kopermijn bij Chuquicamata. Het kost ons ook nog eens niks want we mogen in de plaats van een stelletje no-shows die van tevoren betaald hadden.

Als we in Chuquicamata aankomen, blijkt die plaats, waar ooit 1000 gezinnen hebben gewoond, een spookdorp te zijn. In 2008 heeft Codelco besloten om gezondheidsredenen alle inwoners te verhuizen (veel inwoners spreken van deporteren) naar het nabij gelegen Calama. Alle huizen en gebouwen in Chuquicamata staan sindsdien leeg. Van de bibliotheek tot het ziekenhuis en van de kroegen tot de sportzalen. In de voormalige bibliotheek krijgen we een inleiding op ontstaan en geschiedenis van de mijn, de grootste open kopermijn ter wereld. Daarna gaan we voorzien van veiligheidshesje en helm per bus de mijn in. Dat mensen zo?n groot gat in de aarde kunnen maken: de mijn is 5 km lang, 4 km breed en maar liefst 1 km diep. Daar wordt je stil van! Een kiepwagen met 400 ton kopererts doet er maar liefst een uur over om vanuit de mijn naar boven te rijden. De arbeidsomstandigheden zijn sinds 1952 gelukkig drastisch verbeterd, wat al blijkt uit de massale verhuizing van de mijnwerkers in 2008.

Na het bezoek aan de mijn gaan we op weg naar Iquique, een van de laatste grote steden in Chili. We volgen Ruta 5 om maar weer eens op te schieten en slaan tegen zonsondergang af in Quillagua. Dat is een klein dorp in een oase langs een rivier die zich door het woestijnlandschap kronkelt. We doen wat simpele inkopen en slaan buiten het dorp ons tentje op in een verlaten stuk van de oase. Dan hebben we tenminste geen last van luidruchtige campinggasten, buren of honden zoals in San Pedro. En wie wil er nou niet wild in een oase kamperen?

Tot nu toe hebben?wij prima campings en hostels kunnen vinden. Alleen de camping in San Pedro was qua nachtrust een dieptepunt. De Chilenen gaan tot erg laat door met herrie maken: naast ons een groep jongeren die erg luidruchtig aan praten en lachen was, een huis naast de camping met een gettoblaster en het geblaf van de vele honden. Toen ik ergens rond 2:00 moest plassen zat Fried buiten?de foto?s voor de website te bewerken. Hij kon ook niet slapen en ja, we zijn ook ?s nachts bezig om onze trouwe bloglezers te updaten.

Deze dag stond een excursie naar het Reserva Nacional Los Flamingos op de planning. Een rit van een kleine 100km richting de Argentijnse grens. Een mooie weg die al snel begon te stijgen. In korte tijd zaten we al op 3000m hoogte, maar daar bleef het niet bij,?het ging gewoon door tot de 4000m. Zoals ik in Europa gewend was, stijg je meestal via?tal van haakse bochten, hier niet. Het is een nagenoeg rechte weg die naar het oosten alleen maar blijft stijgen.?Ons hoogte punt deze dag 4833m!?

Tijdens het stijgen vele prachtige vergezichten gezien en wilde Alpaca?s. Uiteindelijk kwamen we bij een meer met Flamingo?s en wederom een kudde Alpaca?s.?Een rustgevend plekje met mooie foto momenten. Later op de kaart kijkend is het echte nationale park waarschijnlijk nog 50km verder, maar wij vonden dit ook al uniek.

Op de terugweg bleef mijn motor niet goed stationair?rijden en besloten we dat?ik terug zou?rijden naar de ?camping. Fried had nog een?klein zijwegentje ontdekt die hij?nog even in wilde. Dit leidde hem uiteindelijk nog even “illegaal” in Bolivia.???

Vannacht wat minder geslapen, ik had een beetje hoofdpijn van de hoogte (2929m)?en koude voeten. Hoewel het nog niet echt koud was. Fried is er ?s nachts nog even uitgeweest omdat we ongewenste gasten hadden die aan onze eetvoorraad wilde beginnen. Toch nog iets van muizen op deze kale vlakte! Meteen even kijken op het dashboard van de motor, deze gaf 6 graden aan. Waar de XT niet allemaal goed voor is.

Na een kop koffie als ontbijt, richting San Pedro. Na een afdaling tot 2300m kwamen bij een gigantisch zoutmeer 100x80km. Ik kende alleen de Bonneville zoutvlakte in Utah waar de snelheidsrecords worden gevestigd. Dit is een erg glad oppervlakte, dit in tegenstelling tot de scherpe puntige zoutrotsen die we hier aantroffen.

In het gehucht Peine hebben we onze ?standaard? lunch gescoord, 4 broodjes en 4 plakjes kaas, tomaatje en 1l melk. Dit meestal voor het waanzinnige bedrag van 2000 pesos (zo?n 3 euro). Ook vrij standaard is vervolgens deze broodjes te nuttigen op het dorpsplein. In de meeste? plaatsen is het dorpsplein prachtig aangelegd en de trots van het dorp. In Peine was het wel heel bijzonder, het kerkje had in de deuropening een gigantische luidspreker staan die continue gezangen liet horen. Wij hadden dan ook een spirituele lunch. Dat is natuurlijk ook gefilmd door onze cameraman!

In de Atacama zijn de benzinestations schaars, ofwel nul. Aangekomen in San Pedro was onze eerste stop dan ook het tankstation. Dit bleek een ware uitdaging, in dit zeer oude plaatsje met een fijn netwerk van smalle 1-richtingswegen hebben we er een half uur over gedaan om dit tankstation in het centrum te vinden! Met mijn 19l tank had ik er 460km uit weten te persen, een zeer mooie 1:24,7, ongekend zuinig.?Ook de Maxima?liet zich van haar beste kant zien, ruim 1:23,1 en dat voor 1200cc!

Als toegift een kort filmpje van Dos Compañeros op zout.

Vandaag echt de pure woestijn ingereden. Maar eerst nog wat plaatjes uit twee ‘musea’.

Allereerst hingen in het hostal waar we logeerden in? Antofagasta prachtige antieke foto’s aan de muur van de oorspromkelijke Indiaanse bewoners van dit gebied.

Eenmaal onderweg naar het hart van de Atacama woestijn, dronken we koffie in Baquedano. Fried ontdekte een verscholen bordje ‘Spoorwegmuseum’ en ging op onderzoek uit. Geen toegangskosten en geen suppoosten, maar wel een eldorado voor treinliefhebbers.

En toen kamperen in the middle of nowhere. Wat wil een mens nog meer.

Allereerst: als jullie willen weten welke route we volgen, dan kunnen jullie dat?via deze link vinden.

De foto’s zijn gemaakt in Antofagasta waar we een dagje gebleven zijn omdat Paul?de olie van Inés moest verversen. Fried maakte van de gelegenheid gebruik om het water in het koelsysteem van Maxima te vervangen door echte koelvloeistof.

Daarna zijn we op zoek gegaan naar sporen van Che in de haven. Want hij en Alberto kwamen daar per boot aan vanuit Valparaiso. We vonden een erg oude houten pier met antieke kranen waar wij ons voorstelden dat de heren aan land gegaan zijn.

Verder zwierven we wat door de haven. Op een gegeven moment zagen we een visser die bezig was met een aantal emmers met levende octopussen. We hebben met open mond staan griezelen. De visser verwijderde eerst de inhoud van het lichaam van de dieren met de hand. Daarna gaf hij het levende overblijfsel aan twee andere vissers die ze aan een touw bonden. Om vervolgens de dieren met een grote zwaai een flink aantal keer op de grond te klappen. Om ze mals te maken… We hebben er een filmpje van maar dat zetten we maar niet op de site want dan krijgen we vast problemen met Marianne Thieme.

We begonnen deze dag op een mooie kustweg. In de zee op het eerste gezicht krijrotsen maar al snel bleken het rotsen te zijn volgepoept door aaalscholvers en pelikanen. Lekker ruiken doet dat niet.

De kustweg?boog af landinwaarts en we gingen langzaam de Atacama in, klimmen tot z0’n 2150m. Op zich niet zo spectaculair, wat wel uniek is dat je 2 uur lang over deze hoogvlakte rijdt en het enige wat je ziet?uitgestrekte bruine kale hoogvlaktes zijnmet af en toe wat rotsen. Af toe komt er een vrachtwagen voorbij denderen die naar ??n van de vele mijnen gaat.

Naarmate we dichter bij Antofagasta kwamen was er meer mijnbouw, grote delen van het landschap waren omgewoeld. Toch wel een beetje een trieste aanblik.

In Antofagasta de dagelijkse taak om onderdak te vinden. En dat vonden gelukkig snel, bij een klein hostel waar de motoren binnen in de gang mochten staan, want volgens de eigenaresse was het op straat niet veilig.

Vandaag een luxe ontbijtje: goede, verse jus en cheese cake. En Internet toegang, zodat we deze site weer konden bijwerken. Toen op weg, een beetje met tegenzin over de Ruta 5, de Pan American Highway, die we normaal liever mijden, maar nu ging dat niet. De weg loopt nu langs de kust door een zeer spectaculair en bergachtige gebied. Dus zo erg was het niet. Vooral omdat we Parque Jos? Manuel Hidalgo tegenkwamen langs de kant van de weg. Een over the top herdenkingsmonument voor een overleden automobilist. Kompleet met zitjes om de overledene te herdenken, wat wij uiteraard met de pet in de hand gedaan hedden. E toen zagen we ook nog eens een billboard voor onszelf!
Vervolgens was het tijd voor een lunch en tankstop in Chaneral. Vooral die tankstops beginnen een dagtaak te worden. We moeten vaak in de rij en minimaal een half uur wachten. Maar wij doen als de Chilenen en chillen rustig. Vooral als er in de verte op een truck een Honda Africa Twin te zien is. Fried heeft alle tijd om een paar plaatjes te schieten van de Zwitserse off the road. Na het tanken ontmoeten we Urs, de eigenaar van de kapotte Honda. Hij had electronische problemen die hij dacht op te lossen in Chaneral. Het was een aardige gozer die al heel wat afgereisd had in Zuid Amerika en ons nog wat nuttige tips gaf over de Atacama woestijn.
Vervolgens gingen we off the road het nationale park Pan de Azucar in. Het is een schitterend park en je waant je vaak op de maan. We reden langs een bordje dat een uitzichtspunt aangaf. Wij reden erheen over een bizar slechte wasbordweg tot we niet verder mochten rijden en moesten wandelen! Opes, hadden de Dos Companeros daar wel zin in?
Ja dus, in onze motorgear gingen we op weg voor tweeeneenhalve kilometer, maar het leken er wel tien.Maar we werden beloond. Een mooi cactuslandschap vol vogels en insecten met daarna mooie uitzichten over de woeste, rotsige zeekust. Een eldorado voor de bioloog! Helaas raakte de bioloog zijn Pentax snapshotcamera kwijt. Ondanks verwoed zoeken niet teruggevonden. Balen dus. Gelukkig heeft Fried zijn Canon spiegelreflex nog, zodat hij niet helemaal onthand is.
We besloten de dag met een rit in het donker naar Tal Tal waar we een hotelletje gepikt hebben.

Heerlijk overnacht in Hostal San Fernando na de inspannende dag in het zand. Bij het oppakken van Maxima bleek haar achterband wel erg breed: lek dus. Samen met Paul voor het eerst een prop in de tubeless achterband van Max gezet. Is goed gelukt want erna bleef de band prima op druk.
We reden langs de kust door het ?Parque National Llanos de Challe. Een waar eldorado voor cactusliefhebbers.
We gingen lunchen op het piertje van Carrizal Bajo, een klein vissersplaatje in het park. Een stelletje vissers waren net met hun bootje de haven binnengelopen en ontdeden geroutineerd de gevangen vissen van hun ingewanden. Deze keer geen zeeleeuwen maar meeuwen die om de ingewanden van de vissen streden.
Verder rijdend door het park verdween langzaam de vegetatie. We gaan de echte woestijn tegemoet. Alhoewel we diverse keren gewaarschuwd werden voor overstekende lama?s zijn we er helaas geen tegengekomen.
?s Avonds streken we neer op de ecocamping van Bahia Ingles, een hippiebadplaatsje bij de stad Caldera. Overal in het plaatsje stonden ecologische bouwwerken. Er wordt van alles georganiseerd voor de ecotoeristen, zelfs tripjes met de Dakar truck van Gerard de Rooij [als je de affiches tenminste mag geloven].

… maar het waren wel Pauls zwaarste off-the-road kilometers tot nu toe. We hebben over de 130 km maar liefst 9 uur gedaan ofwel gemiddeld 15 km/uur.

Op de kaart leek het een redelijk recht off-the-road weggetje. Het begon ook eenvoudig, een weg met wat stenen en kuilen en hier en daar wat los zand. Dit veranderde echter snel. We moesten een aantal keren een beslissing nemen bij onduidelijke afslagen. Helaas stonden deze?paden niet in de Garmin GPS of op onze kaart. Toch maar globaal de richting noord-west aangehouden, waar we uiteindelijk bij onze bestemming de havenstad Huasco zouden moeten uitkomen.

Het wegdek werd onvoorspelbaar: afwisselend kleine en grotere rotsen,? steile afdalingen, los grint en?hier en daar?wasbord. Ook dit was nog steeds goed te doen en we hadden goede hoop op het vervolgtraject. Onze weg leidde ons steeds dichter naar de kust, rechtsaf was niet echt een optie aangezien?daar een bergketen lag.
Het gevolg van dichter naar de kust rijden werd al snel duidelijk …?ZANDDUINEN. Iets waar onze motoren en ik de grootste moeite mee hadden. De Yamaha met 340kg en de Triumph met ruim 300kg zijn niet echt lichtvoetig om door het losse zand te rijden. De diepe voren in?de?karresporen maakten het dubbel zwaar. Met 5 km per uur, voeten aan de grond en dan maar voort ploeteren. En, niet te vergeten, bij temperaturen van boven de 35 graden. Fried electronische display gaf op een gegeven moment zelfs 43 graden aan! Zwaar, zwaar, zwaar. Dan zijn er toch wat momenten van twijfel: leidt dit pad wel ergens naar toe of komen we zo naar uren zweten bij een paar vissershutten uit! Terugkeren was op dat moment ook geen optie meer?want we waren tenslotte al uren onderweg. En …??Het wordt vast makkelijker als we die heuvel dar in de verte over zijn toch, h? Fried??

We kwamen inderdaad langs een aantal vissershutten maar ?onze? weg leek door te gaan. Vlak bij de hutten stond zomaar opeens een eenzame boom vol vogels. Aalscholvers en gieren hadden hem blijkbaar doodgescheten. Een bizar gezicht.

Regelmatig kwamen we tot onze assen in het losse zand, waarbij naast de motor lopen het enige was om de Triumph nog vooruit te krijgen. De Yamaha met haar brute power had het er iets makkelijker mee, behalve???n stuk, waar we gezamenlijk de Yamaha vlot moesten duwen. Ook zijn we beiden regelmatig in het zand beland met onze motoren en dat is het toch wel handig om een compa?aro te hebben, om samen de motor weer rechtop te krijgen. En na 8 uur ploeteren, volledig nat van het zweet, zijn die 340kg toch wel heeeel erg veel.

Het laatste stukje van onze eigen Paris-Dakar etappe was nog een brede droge rivierbedding. Na enig zoekwerk en omrijden hebben we de weg uit deze rivierbedding gevonden. Ook dit stuk bleek nog een lastig uurtje rijden te zijn. Na het vele zand hadden we hier diepe geulen met grint. Iets waar met name de Yamaha niet van hield.

Na 9 uur afzien, zoals dat clich? heet, met hoogte- en dieptepunten, de?hoofdpiste weg bereikt. Onder het toeziend oog van een Chileen met pech aan zijn jeep, hebben we onze banden weer op juiste spanning gebracht en de laatste 10km in voldoening naar Huasco gereden. Waar het koude bier en onze 1^e maaltijd van die dag om 18:30 wachtte.

Compañero Paul aan het werk in de prachtige maar zware zandduinen in de buurt van Huasco in Chili. Afzien en genieten tegelijk.