Gaan we Pucallpa vandaag dan eindelijk verlaten? Het ontbijt op het schip was om 7 uur ’s morgens, het middageten om 12 uur. Maar toen lagen we nog steeds aan wal in Pucallpa. Om 4 uur was het dan eindelijk zover: we voeren! Dat moest uiteraard gevierd met bier en wijn op de voorplecht van de barkas.

Vandaag gaan we scheep op de San Miguelito I naar Iquitos,?de Peruaanse junglehoofdstad?van het Amazonegebied. De bootreis zal 4 tot 6 dagen duren. We moesten ons om 11 uur in de haven melden voor het inschepen. De haven meester wilde ons niet door de poort laten omdat we?daarvoor niet extra wilden betalen. Dan maar door de deur, wat net ging toen de koffers verwijderd waren. Bij alle hectiek rond het oprijden van het terrein, was iemand erin geslaagd om Frieds portemonnaie te pakken te krijgen, alleen de Peruaanse?sol’s eruit te halen om hem vervolgens inclusief credit card en pinpassen weer terug te stoppen in Frieds broekzak. Je kunt zijn verbazing begrijpen toen hij zijn deel van kosten van de tocht wilde betalen en al het geld verdwenen was. Hij snapt het nog steeds niet! Paul probeerde vervolgens in dollars te betalen want we hadden niet genoeg sol’s meer, maar dat kon niet. Gelukkig mochten we toen wel een gedeelte pas in Iquitos betalen waar we naar de bank kunnen.

?Het had de hele morgen gegoten van de regen waardoor het haventerrein, gisteren nog keiharde opgedroogde modder, was veranderd in een zompige, zuigende en plakkende bende. Maxima gleed daarom uit op weg naar de plank. Het inschepen van de dames is op film vastgelegd en uiteindelijk gelukt.

Om half twee ’s middags vertrok de boot eindelijk. Maar het varen duurde niet lang. Na enkele kilometers op de Rio Ucayali meerde het schip al weer af of beter gezegd: het voer weer tegen de wal op. Nieuwe vrachtwagens en motokarren verschenen en en hoop extra lading kwam aan boord. De zon ging uiteindelijk onder en we waren nog steeds in Pucallpa. En daar zouden we blijven tot de volgende dag, zo werd ons verteld. La ma?ana vertrekken we. Ja, ja dat zeiden ze eergisteren ook…

In Pucallpa gaat onze boottocht over de Rio Ucayali en later de Rio Amazonas beginnen. We gaan met de San Miguelito I maar die vertrekt pas morgen. Daarom blijven we vandaag maar lekker luxe in hotel Boulevard Plaza en bereiden ons voor op een week ‘hardship’ aan boord en vooral het aan boordbrengen van Maxima en Inés via de plank.
We zitten op terrasjes en drinken caf? americano, jugo de naranja en cervesa. We bestuderen het verkeer dat voor 50 % bestaat uit zg motokarren. Dat zijn driewielige motortaxi’s van 150cc. Dan is er 45% kleine eencilindermotoren tot zo’n 200cc. En de rest is auto’s en vrachtwagens. Het is dus motorwereld, een drukte en lawaai van belang maar saai is het nooit.

Dit is voorlopig de laatste dag dat we een grote afstand op de motor afleggen. Morgen gaan we in Pucallpa op zoek naar een boot die ons door het Amazonegebied naar Colombia gaat brengen.
We hebben al twee keer een serie over auto’s gemaakt, maar nog geen aandacht aan de motoren besteed. Dat gaan we vandaag goedmaken. In Aguaytia heeft Fried zijn motordrive laten ratelen en een aantal van de vele duizenden motoren en motortaxi’s op de foto gezet.

Paul werkt aan de tekst

Lima achter ons gelaten vandaag, dit was wel pas na ruim 1 uur voordat we door alle voorsteden heen waren en we de chaos van de stad achter ons konden laten. Even nog een korte koffie break voordat het echte werk weer ging beginnen. We hadden een tentje gevonden waar we koffie en taart konden krijgen. Na later bleek misschien toch niet zo?n goede keuze, mijn taartje was waarschijnlijk bedorven of de ham tijdens ons ontbijtje was niet goed meer.

Al snel konden we de rode weg verlaten en een klein geel wegentje nemen door de bergen. Een erg mooie off-the-road route, af en toe een beetje smal en erg veel diepe kuilen met water, maar het uitzicht was spectaculair. We kwamen zowaar een groepje motorrijders tegen die deze route ook hadden gevonden. Het bleef erg opletten bij het nemen van de velen ?blinden? bochten, soms kwam de plaatselijke bus ons tegemoet, of een aantal ezels, of een hele kudde geiten. En veel uitwijkruimte hadden we niet, want het ging meteen stijl naar beneden, zonder vangrail!

Na 2 uur rijden begonnen bij mij de eerste heftige krampen, was het nou dat taartje of die ham!

We gingen steeds meer klimmen, we zaten we ruim boven de 4000m. Het werd behoorlijk frisser en de regen veranderde in natte sneeuw. Ik moest af en toe een noodstop maken om de krampen te verminderen, en ook snel de helm af zien te krijgen want ik was inmiddels ook aan het overgeven. Het was nu toch wel een beetje afzien, koud en bibberend op de motor hopend op de volgende grote plaats. Maar deze kwam maar niet. Nee h?, we kregen nu ook stukken met dichte mist, dat was nieuw voor ons.

Het werd al donker en de Garmin GPS stuurde ons maar verder de bergen in! Het ging niet hard meer, slecht zicht door de sneeuw, regen, en nog steeds diepe plassen water en haakse bochten. Fried had al talloze malen moeten wachten tot ik weer bij was. Rond 18:30 kon ik niet meer verder, ik was uitgeput.

We zagen een wat grotere boerderij, misschien daar overnachten? Fried zou nog een stukje doorrijden om te kijken of het volgende bergdorp misschien wat te bieden had. Helaas niets! Toch maar bij de boerderij vragen. Nee, we zijn geen Amerikanen, nou dan kunnen jullie in de loods overnachten. Ik was erg blij. We zaten op ruim 4300m en ik was erg kortademig dus Compa?aro Fried heeft mijn bedje gemaakt. De aardige boer, of was het nou een wegwerker,?kwam Fried nog koffie brengen en voor mij wat heet water met suiker. Wat was dat lekker. Het was een koude nacht maar alles beter dan op de motor op dat moment 🙂

Los Dos hebben hun motoren gecontroleerd nadat gisteren de 10.000 kilometergrens gepasseerd is. Dat kon mooi aangezien ze veilig op het binnenplaatsje van Hostal Mami Panchita geparkeerd stonden. Er werd niets verontrustends gevonden. De voorband van Inés is wat vreemd afgesleten wat misschien iets te maken heeft met een klein beetje speling op het balhoofd die Paul helaas niet heeft bijstellen. Ook Maxima?s voorband vertoond slijtage, maar die ziet er normaal uit en is geen wonder gezien het overgewicht van de Super T?n?r?. Fried heeft geprobeerd of ie de olie van mMaxima kon verversen in Lima, maar dat is niet gelukt. De motorzaken die hij kon vinden hadden geen synthetische olie en voor de rest is Fried van het kastje naar de muur gestuurd in Lima wat motorzaken betreft. Olieverversen zal moeten wachten tot in Bogota.

Met de taxi zijn Los Dos naar het Plaza de Armas gegaan en hebben vervolgens door Lima gedwaald. Het is een stad met veel mooie gebouwen maar die zie je alleen als je omhoog kijkt. Net als in veel Nederlandse steden zijn de gebouwen op de begane grond voorzien van vaak foeilelijke moderne winkelpuien. Fried heeft daarom de hele tijd omhoog lopen kijken en plaatjes geschoten. Erg veel Art Deco en Jugendstil invloeden in de gebouwen.

In Lima deed zich op autogebied een nieuw fenomeen voor. Geen Volkswagens zoals in Cusco, maar afgetrapte Amerikaanse bakken die vaak dienst doen als (illegale) taxi?s. Nee, er is een apart nieuwsitem van gemaakt hoewel dat eenvoudig had gekund. Er kwam trouwens ook nog een erg gave antieke ?Argentijnse Mercedescamper voorbij toen wij aan het Palza de Armas een biertje zaten te drinken.

Op een gegeven moment liepen we, op zoek naar de rivier de Rimac, bijna letterlijk tegen het Peruaanse Literatuur Instituut aan. We werden bijna naar binnen getrokken door een aardige mevrouw. We moesten het gebouw van binnen bekijken! Bij wijze van uitzondering mochten we zelfs onze rugzakken met inhoud mee naar binnen nemen. Nou, die mevrouw had gelijk: het gebouw is een lust voor de zintuigen. We hadden het niet willen missen.

Deze reisdag stond wederom in het teken van het kilometers maken. Het record tot nu toe: 583 kiliometer op ??n dag. We vertrokken vanuit Lacanas waar we de avond tevoren in het donker en de regen hadden aangeklopt bij een winkel om te vragen of er een ‘hospedaje’ in het plaatsje was. Of we een kamer zochten, vroeg de eigenaresse. Nou dat deden we nat, koud en klam wel. Bleek ze dus zelf een gastenkamer te hebben. Het was er droog er relatief warm en er werd goed voor ons gezorgd met koffie en broodjes. En onze dames moesten pers? beschermd tegen de regen. Onder de (electrische) douche zijn we vanwege onze geaardheid maar niet gegaan.
Eenmaal op weg vandaag hebben we een eindeloze, maar mooie afdaling gemaakt van bijna 200 kilometer vanuit de Andes naar de kust van de Stille Oceaan. Eenmaal beneden kwamen we in een eindeloos durend zandduinengebied terecht waar we over een drukke tweebaansweg tussen de vrachtwagens en de bussen moesten door laveren om nog een beetje op te schieten. Dat was afzien, maar dat hoort ook bij zo’n reis. We hebben trouwens wel de 10.000 kilometergrens onverschreden vandaag, een mijlpaal dus. De laatste 150 kilometer reden we over een vierbaans snelweg die eigenlijk over het strand tussen de zee en de zandduinen liep. Nog nooit ergens gezien.
Voor foto’s was weinig tijd deze dag want anders waren we ver na midernacht pas in Lima angekomen. Maar wees niet bang, de volgende reisdagen is er weer genoeg beeldmateriaal.

We moeten kilometers maken om in Lima te komen. En dus blijven we op het asfalt en rijden we van langs de rivier de Apurimac naar het zuidwesten. Dat is absoluut niet de route die Che en Alberto gevolgd hebben, maar de vele aardverschuivingen en geblokkeerde pistes maken dat we even niet anders kunnen. We pakken vanaf Lima de route wel weer op.? Het is echt geen straf om deze route te rijden want er zijn weer zat aardverschuivingen, de natuur is prachtig en we komen op grote hoogte een herdersfamilie tegen.

Tekst volgt

Vandaag letterlijk en figuurlijk een van de hoogtepunten van onze reis. Je kunt een heel eind komen met eigen vervoer richting Machu Picchu [eigenlijk helemaal boven bij de ruines met een off the road motor als de onze] maar dat is verboden. Men wil ten eerste voorkomen dat er een verkeerschaos ontstaan op de weg naar boven [je mag nu alleen met de trein en de bus] en bovendien, en misschien nog belangrijker, men wil flink geld aan de toeristen verdienen. We zijn dus op de motor zo ver gereden als mag [Ollantaytambo, op zo?n 40 km afstand] en toen met de trein verder gegaan. Maar alleen de treinreis hadden we al niet willen missen. Geniet maar mee van de plaatjes die we gedurende onze dwaaltocht door het grote Inka-complex geschoten hebben.

De belangrijkste activiteit vandaag is het kopen van een kaartje voor de trein naar Machu Picchu het Inka hoogtepunt van Peru. Dat was al snel gelukt op het station van PeruRail in Cusco. Voor maar liefst US$ 93 pp gaan we morgen vanuit Ollantaytambo, het plaatsje het dichtst bij Machu Picchu waar je nog met eigen vervoer heen mag, 42 kiometer met de trein. Maar daarover meer in het verslag van reisdag 42.
De rest van reisdag 41 hebben we door Cusco gedwaald. Over de vele Volkswagens gaan we het niet meer hebben, want die hebben jullie al gezien. Hieronder een fotoverslag van wat we verder zoal tegen kwamen in deze mooie stad.
De laatste foto’s gaan over de Norton’s Rat bar waar we heen wilden omdat twee Engelsen die de Che route ook gereden hebben, daar in hun boek erg enthousiast over waren. Steve Holmes en Pete Sandford reden de route op dezelfde Nortons als Che. Meer over hun avonturen op hun site. Hun boek ‘To infinity and beyond’ is te bestellen via deze link.

Een echte reisdag om van Puno in Cusco te komen. Eigenlijk verwachten we onderweg geen bijzonderheden anders dan te genieten van het prachtige Andes-landschap. Zoals steeds werden we weer verrast. Eerst door wegwerkers die vele kilometers langs scheppen zand en grind over het prima asfalt gooiden. Speciaal voor ons motorrijders. Daarna in het plaatsje Aguas Calientes [wat zoiets betekent als ‘warme bronnen’] waar de Peruanen op zondag genoten van een bad in lekker warm bronwater. Terwijl Fried foto’s aan het nemen was van het gebadder, werd zijn aandacht getrokken door kwetterende vogels. Geen vogelboek bij zoals gezegd, maar het waren een soort spechten die in holen broeden.
Dichter naar Cusco toe stuitten we eerst op het dakpanbakkersdorp Pi?ipampa dat schilderachtig lag aan de voet van de Andesreuzen rond Cusco. Alle dakpannen voor het district Cusco komen daar trouwens vandaan.
Daarna kwamen we het eerste Incabouwwerk tegen. Helemaal zonder borden of aanwijzingen, waaardoor er geen toerist te bekennen was en Los Dos op hun gemak rond konden kijken.
Na 391 mooie kilometers, afgelegd met een gemiddelde snelheid van 45 kmh kwamen we aan in Cusco en namen onze intrek in Ninos hotel. Een absolute aanrader trouwens dat hotel.

Vandaag is het waarschijnlijk onze laatste dag in Peru. We gaan nu op zoek naar een boot die ons naar Iquitos, de laatste grote plaats in Peru gaat brengen. Die is via de weg niet meer bereikbaar. Van Iquitos gaan we met een volgende boot naar Leticia in het uiterste zuiden van Colombia op de grens met Peru en Brazili?. De bootreizen duren samen maximaal een week en we verwachten niet onderweg nog het Internet op te kunnen. Vandaar dit berichtje om jullie te waarschuwen dat er een tijdje niets nieuws op de site zal verschijnen. Maar je weet maar nooit natuurlijk want wie weet is er wel gewoon WiFi aan boord van de Amazoneboten 😉

We zitten ondertussen in het regenwoud. Lekker warm en klam. Toch nog maar even een plaatje van de omgeving.

Het regenwoud in de buurt van Pucallpa in Peru

In Puno zijn we een dag gebleven om net als Che en Alberto het Titicacameer op te gaan. Om de drijvende dorpen van Uros te bezoeken.
Maar ook om op zoek te gaan naar de Yavari, een Engels stoomschip uit 1862 dat in zes jaar tijd in onderdelen over de Andes is vervoerd.

Een uitdagende reisdag van maar liefst 11 uur en 38 minuten in het zadel met een hoop off the road werk in de hoge Andes.
Met weggespoelde wegen, onduidelijke aanwijzingen van onze Garmin GPSs en rivercrossings.
Over hoogte, kou, modder en nattigheid?maar tegelijkertijd toch genieten.
Een rit in de avond om Puno te kunnen halen.

Hostal Colonial in Arica: een aanrader
Iglesia San Marcos van Gustaphe Eiffel
Grens Chili – Peru: appeltje eitje
Tacna, eerste stad in Peru
Weg van de woestijn [met videolink!]
De eerste regen

Binnenband in Maxima’s achterwiel in Hostal Cuneo
Iguique en de zandduinen
Echte reisdag door barre maar mooi bergwoestijn
Verlaten woestijndorp?

Deze propvolle dag in vogelvlucht:
Bij daglicht konden we pas goed onze wild kampeerplek bekijken?in oase Quillagua. Snel opbreken?om?onze weg?naar Iquigue te vervolgen. Rijden op een lege maag is niet?fijn daarom meteen bij?het eerste?truckerscafe San Miguel een heerlijk ontbijtje, roerei, een vers broodje en een bakkie.

Met een gevulde maag konden we meteen aansluiten achter een aantal trucks voor?een douanecontrole! Onze conclusie waarom er midden in Chili een extra douanepost?is, omdat op dit punt vanuit het oosten?zowel Bolivia als Argenti?n via een aantal wegen te bereiken zijn.?We hebben in deze streek ook veel vrachtwagens met tweedehands auto gezien richting Paraguay, ook niet zo ver vanaf dit punt.?

Geheel onverwacht kwamen we het verlaten?salpeterdorp?Buenaventura tegen. Natuurlijk even van dichtbij bekijken.

E?n van de weinig mogelijken om in het noorden van Chili ruta 5 (de doorgaande Pan American Highway) te vermijden was een kleine detour te maken naar?woestijnstad Matilla voor lunch. Een verrassend mooi dorp met name rondom de dorpplein en de grote kerk. Onderweg kwamen we ook nog een verdwaalde?medewerker openbare werken tegen 😉

Als laatste voor die dag stond een bezoek aan salpetermijn-stadje?Humberstone op de rol. Dat?op het hoogtepunt 1700 inwoners telde, waarvan 720 arbieders. De mijn?is geopend?in 1895?en sloot zijn deuren in?1961. Humberstone?staat inmiddels op de?World Heritage Site lijst.

Uitgeput maar voldaan Iquigue bereikt en snel een prima hostel in centrum?gevonden waar de motoren in de gang mochten staan.

Even een intermezzo. Reden er in Argentini? allerlei merken youngtimers rond, in Peru is er eigenlijk maar ??n merk: Volkswagen. In alle steden rijden er nog heel wat Kevers en Transporters rond. Vaak nog in zeer goede staat en in een vrolijke kleur gespoten.
Ik heb vandaag hier in Cusco,?Peru tijdens een wandeling iedere VW die ik tegen kwam op de foto gezet. Is echt maar een fractie van wat er hier aan oude VW’s rondrijdt.
Speciaal voor Stefan Huijser, Transportergek, en mijn nicht Heleen, wiens vader jaren en jaren in een Kever heeft rondgereden. Maar natuurlijk ook voor iedereen die dit soort auto’s leuk vindt.

PS: de foto’s van onze rustdag in Cusco volgen natuurlijk binnenkort in dit theater.