Reisdag 34 Van San Pedro de Atacama naar Quillagua

In het gezellige caf? Salon de T? in San Pedro hebben wij gisteren een e-mailtje binnengekregen van Codelco. Dat is het bedrijf dat de kopermijn exploiteert in Chuquicamata, waar Che en Alberto zich in 1952 bij hun bezoek zo druk gemaakt hebben over de belabberde arbeidsomstandigheden.? Wij willen die mijn uiteraard ook bezoeken en hebben geprobeerd een reservering te maken voor vandaag. 5 maart zijn we welkom, zo luidt het e-mailtje wat betekent dat we 6 dagen moeten wachten. Wat we niet willen en bovendien hebben we die ruimte niet. En dus besluiten we toch maar naar de mijn te gaan en net te doen alsof onze neus bloedt.

Eenmaal aangekomen in Calama na een prachtige rit door de Atacama, gooit Paul in het Codelco bezoekerscentrum al zijn charmes in de strijd. En dat heeft effect: eerst komen we op de wachtlijst en even later zitten we in een luxe touringcar met bestemming de kopermijn bij Chuquicamata. Het kost ons ook nog eens niks want we mogen in de plaats van een stelletje no-shows die van tevoren betaald hadden.

Als we in Chuquicamata aankomen, blijkt die plaats, waar ooit 1000 gezinnen hebben gewoond, een spookdorp te zijn. In 2008 heeft Codelco besloten om gezondheidsredenen alle inwoners te verhuizen (veel inwoners spreken van deporteren) naar het nabij gelegen Calama. Alle huizen en gebouwen in Chuquicamata staan sindsdien leeg. Van de bibliotheek tot het ziekenhuis en van de kroegen tot de sportzalen. In de voormalige bibliotheek krijgen we een inleiding op ontstaan en geschiedenis van de mijn, de grootste open kopermijn ter wereld. Daarna gaan we voorzien van veiligheidshesje en helm per bus de mijn in. Dat mensen zo?n groot gat in de aarde kunnen maken: de mijn is 5 km lang, 4 km breed en maar liefst 1 km diep. Daar wordt je stil van! Een kiepwagen met 400 ton kopererts doet er maar liefst een uur over om vanuit de mijn naar boven te rijden. De arbeidsomstandigheden zijn sinds 1952 gelukkig drastisch verbeterd, wat al blijkt uit de massale verhuizing van de mijnwerkers in 2008.

Na het bezoek aan de mijn gaan we op weg naar Iquique, een van de laatste grote steden in Chili. We volgen Ruta 5 om maar weer eens op te schieten en slaan tegen zonsondergang af in Quillagua. Dat is een klein dorp in een oase langs een rivier die zich door het woestijnlandschap kronkelt. We doen wat simpele inkopen en slaan buiten het dorp ons tentje op in een verlaten stuk van de oase. Dan hebben we tenminste geen last van luidruchtige campinggasten, buren of honden zoals in San Pedro. En wie wil er nou niet wild in een oase kamperen?