Voor Paul zit het eerste stukje vliegen erop, Cartagena, Bogot? en door naar Santiago de Chili. Nu een hele dag wachten en vanavond door naar Auckland en dan naar Sydney. Inmiddels een bekende in Santiago en het was daarom ook geen?geen straf, 1 dagje?lekker nog?slenteren door Santiago en op zoek naar leuke kadootjes.

Compañero Fried brengt zijn laatste dag door in Caracas. Hij vindt na lang zoeken waarbij het door diverse mensen van het kastje naar de muur gestuurd wordt, het Museo de Arte Contemporáneo. Volgens Lonely Planet heeft dat museum voor moderne kunst een prachtige collectie dus Fried wilde die wel eens met eigen ogen zien. Het museum blijkt zeer de moeite waard en tot Frieds verbazing hangen er relatief veel werken van moderne Nederlandse meesters zoals de Koning, Appel en Mondriaan. Maar ook veel werk van Venezolaanse kunstenaars. De zaal met het werk van Guillermo Abdala vindt Fried een hoogtepunt van zijn bezoek aan het museum.

Voordat Fried naar het vliegveld gaat om ook naar huis te vliegen, dwaalt hij nog wat door Caracas en legt de?alom aanwezige uitingen van politieke propaganda vast. Hugo Chavez en Simon Bolivar zijn overal: aan lantaarnpalen, op muren en in de tweedehands boekenstalletjes.De socialistische revolutie wordt nog overal gepreekt. Che Guevara zou zich nog steeds thuisgevoeld hebben in Caracas!

Paul heeft nog een “relaxed” dagje in Cartagena. Eerst nog even dollars wisselen en 4 x geld pinnen om het bedrag bij elkaar te krijgen voor de vervoerder. Daarna naar het kantoor om te betalen, maar het was net 12:00 dus even si?sta. Dus voor de inmiddels zoveelste keer wachten bij de vervoerder.

’s Middags nog even tijd om inderdaad te relaxen. Een bezoekje aan het oude Spaanse fort San Felipe de Barajas en nog wat door de oude ommuurde stad struinen. Daarna door naar het vliegtuig voor de lange reis?naar Sydney.

Fried is aangekomen in Caracas na een busreis van 25 uur. Hij heeft ervan genoten en de reis deed hem denken aan de busreizen die hij in de 80-er jaren maakte in Afrika. Maar dan een stuk luxer, sneller en vooral confortabeler. Na ingechecked te zijn in het ook al luxe hotel Chacao Cumberland heeft Fried de metro gepakt naar het centrale plein Plaza Bolivar in het centrum van Caracas. En toen een rondje gemaakt langs de historische gebouwen in de geboortestad van Simon Bolivar. Met aandacht voor wat er zoal op straat te zien was, zoals bijvoorbeeld een dikke Benelli tweecilinder, een vertrouwde Yamaha TDM 850 en een jongeman die zeer geinteresseerd was in flink geboezemde paspoppen. En niet te vergeten werd Che natuurlijk ook weer op diverse plekken gespot. Maar dat?is geen wonder in een land waar Hugo Chavez, de president zichzelf vergelijkt met revolutionairen zoals Che Guevara.

Vanmorgen vroeg hebben we afscheid van elkaar genomen. Na 11 weken zijn de Compañeros uit elkaar gegaan. De machtige reis is afgelopen en het is tijd om terug te gaan naar de families thuis.

Paul is in Cartagena gebleven om het inkratten van Inés te regelen. En de formaliteiten af te ronden met de agent die de verscheping van de Tiger? naar Sydney (via Hamburg!) gaat regelen. Paul vliegt morgenavond vanuit Cartagena via Bogota, Santiago de Chile en Auckland in Nieuw Zeeland terug naar Sydney.

Fried is in alle vroegte vertrokken naar het busstation van Cartegena om naar Caracas in Venezuela te reizen. Dat was het oorspronkelijke eindpunt van de reis, maar omdat het onmogelijk bleek om de motoren van daaruit te verschepen zijn Dos Compañeros naar Cartagena uitgeweken. Frieds vlucht naar huis was vanuit Caracas en omdat je daar eenvoudig met de bus kon komen, heeft Fried zijn vlucht niet gewijzigd. Maar ook omdat hij toch nog graag wat van Caracas wilde zien en op zoek gaan naar sporen van Che.

Fried heeft de hele dag in de bus gezeten en tegen middernacht de grens met Venezuela gepasseerd. Het was de meest luxe busreis ooit voor de compañero en ook de best beveiligde. Het grensgebied tussen Colombia en Venezuela is niet erg veilig vandaar dat het er barst van de politie- en legercontroles en bases voor beide ordediensten. De bus denderde met zo’n 100 kilometer per uur op de cruise control richting Caracas door een schraal duinlandschap vol struikachtige bomen en een hoop cactussen. Eenmaal aan de grens liep alles heel soepel en kwam Fried zonder problemen Venezuela binnen.

Omdat we de laatste dagen van onze reis onvoldoende Internet bandbreedte hadden in onze hotels, konden we twee filmpjes niet op ons YouTube kanaal zetten. Ik heb dat nu, eenmaal thuis in Driebergen, alsnog gedaan.

In het eerste filmpje rijden we met honderden vrachtwagens op richting Bucamaranga.

In het tweede filmpje gaan we voor het laatst van het asfalt af in de buurt van Nueva Granada in Colombia.

We hebben deze zondag door Cartagena gezworven. Eerst een rondgang gemaakt over de stadsmuren en daarna door het doolhof van straatjes en pleinen gedwaald. Binnen de muren uit de 17e eeuw is de oude binnenstad van Cartagena nauwelijks gemoderniseerd. Bijna alle gebouwen zijn prachtig onderhouden en als dat niet zo is, zijn ze vaak mooi vervallen. Bekijk de foto’s maar om een indruk te krijgen van de prachtige Colombiaanse stad aan de Cara?bische zee.

We hebben vandaag de dames grondig schoongemaakt. Vooral voor Inés is dat van groot belang want anders komt ze Australi? niet meer in.? De autoriteiten daar zijn?belachelijk streng als het gaat om dierlijke en plantaardige resten van andere continenten. Na bijna twee uur poetsen en boenen nu maar hopen dat de dames brandschoon genoeg zijn. Hopelijk wordt er bij aankomst van de dames in Nederland en Australi? door de douane niet gekeken naar de staat van de banden. Want die zijn na 13.000 km wel aanvervanging toe.

Fried heeft vanmiddag Maxima ingeleverd. Ze is ondergebracht in de stalling in Cartagena waar Sander Gielen altijd zijn voertuigen opslaat voor transport. Het afscheid viel Fried uiteraard zwaar. Gelukkig hoeft Maxima niet allen op reis maar gaat ze de tocht over de oceaan ondernemen met twee Zwitserse BMW 650 off the roads.

Colombia is het land van de mooie vrouwen. Maar ook dat van de platische chirugie. Zelfs de paspoppen hier voldoen aan het schoonheids-ideaal. Ook die in de winkel tegenover onze hotelkamer in Cartagena. Dos Companeros werden er helemaal wild van 😉

Na een nacht tussen de truckers en hun trekkers, zijn we op weg gegaan voor de laatste kilometers in Zuid Amerika. Omdat we samen opgereden hebben met duizenden vrachtwagens, heeft Fried er toch maar een kleine serie van gemaakt. De USA heeft de vrachtwagenmarkt in Colombia stevig in handen. Zo nu en dan zie je Volvo of een Kamaz, maar verder is het International, Kenworth, Eagle en Mack wat de klok slaat. En ook een hoop oude maar goed onderhouden prachtige Dodge en Ford vrachtwagentjes.

Eenmaal in Cartagena hebben we ons door het ongelofelijk chaotische en drukke verkeer geworsteld bij temperaturen van boven de 40 graden in de schaduw. Op zoek naar een hotel. Uiteindelijk een kamer gevonden in Hotel Santa Cruz in het hart van de prachtige oude binnenstad.

Frieds motor gaat vervoerd worden naar Zweden door Sander Gielen. Dat is een Nederlander die al jaren in Colombia woont en vandaaruit antieke auto’s exporteert naar Europa en de USA. Hij stond toevalig op het punt twee Fords uit de vijftiger jaren naar Zweden te sturen in een container, waarin ook Maxima tegen een zeer schappelijk bedrag kan meereizen. En dan neemt Sander ook nog eens alle bureaucratische romposlomp in Colombia voor zijn rekening. Mooier kan het bijna niet. Nou ja, Fried moet over een maandje nu wel naar G?teborg om de XT op te halen. Maar daar maakt i een leuk uitstapje met Lia van.

Fried ging Sander opzoeken in zijn hotel in de wijk Getsemani en maakte gelijk maar van de gelegenheid gebruik om het buitenleven daar vast te leggen.Als vanzelf onstond daaruit weer een korte serie?over lezende en leende inwoners van Cartagena.

?’S avonds zijn Dos Compañeros samen met Sander en twee Zwitsers, die hun motoren ook door Sander laten terugsturen, Cartegena ingegaan om te eten. Maar vooral ook om het nachtleven mee te maken op het Plaza de los Coches. En daar gingen de hoertjes dames van lichte zeden deze keer graag en gratis op de foto!

Hieronder wat sfeerplaatjes van de Routa del Sol waar we vandaag eindeloos over gereden hebben. De verbredingswerkzaamheden zorgden voor aardig wat oponthoud als we weer eens voor een pare-bordje stonden.
En wat plaatjes van de laatste kilometers piste in Zuid Amerika.We hebben ook een filmpje gemaakt van onze piste avonturen vandaag. Het is te vinden op onze videokanaal.
Tot slot nog wat foto’s van de mooie kinderen van de restauranthoudster in de bush waar we een afscheidsbiertje dronken.
Het laatste plaatje is van trucks geparkeerd naast onze kamer in het hospadaje in Nueva Granada. De hoertjes voor de chauffeurs wilden ook op de foto, maar dan wel tegen een forse vergoeding in natura. Dat heeft Fried dus maar niet gedaan 😉

Vandaag gaan we verder op weg naar Cartagena. In het mooie maar vooral ook rijke plaatsje Moniquira genieten we van een lekker ontbijt van Colombiaanse koffie, verse jus en heerlijke broodjes bij de plaatselijke pastelaria. Van die zaken heb je er zelfs in het kleinste Colombiaanse plaatsje wel ??n en onze taartjesconsumptie is dan ook danig gestegen. Waarom Moniquira zo welvarend is, moeten we nog navragen bij de Colombiaanse MSF-collega’s. Wie weet heeft het wel met iets verdovends te maken…
Colombia gaat hoog scoren wat bijzondere verkeersborden betreft. Het bord met de oogjes plaatste ons echt voor een raadsel en we kregen bijna ruzie.Ook hier is navraag nodig. Voor de zekerheid hebben we allebei maar gedaan. Betekent het nou dat je dimlicht moet voeren of dat je goed op moet letten.
Het bordje met de botsende auto en de vrachtwagen wordt toegelicht in dit filmpje.??Wees gerust, dat fimpje heeft niets te maken met het verbandje om Maxima’s poot. Fried heeft haar verbonden omdat een politieman in Leticia ontdekte dat er een keerring een beetje lekt. Het verbandje, dat dagelijks vervangen wordt, zorgt ervoor dat er geen olie op de schijfrem van Max terecht komt. Repareren doen we wel als ze weer in Nedereland is.
Do Compañeros hebben vandaag trouwens weer genoten van de 356 afgelegde kilometers. Motorrijden gaat hen zeker nooit vervelen!

Vandaag hebben we Bogota verlaten om op weg te gaan naar Cartagena, het eindpunt van onze reis. We werden uitgezwaaid door het team van Artsen zonder Grenzen in Bogota.
Deze dag staat eigenlijk in het teken van kilometers maken, al zullen het er niet al te veel worden omdat we pas om een uur of half drie Bogota verlieten. Tot dan toe was Paul nog bezig het papierwerk te rgelen voor het verschepen van Inés. Dat is nu in ieder geval goed geregeld.
In een wegrestaurant, waar we een broodje en koffie kochten, kwamen we zowaar flesjes en blijes Buckler tegen. Joup van het Hek: nooit van gehoord hier. We reden weer door een prachtig landschap, dat dankzij de overvloedige regen die hier valt heerlijk groen is. Toen Fried een foto trok van de omgeving kon ie Maxima zomaar ruilen tegen een paard. Toch maar niet gedaan. Er wordt hier trouwens nog zeer veel gebruik gemaakt van paarden zowel als rijdier als als lastdier.
We brachten een bliksembezoek aan een mooie natuursteengroeve, waarna we besloten te stoppen in het prachtige plaatsje Moniquira. Het was echt een verrassing want we kwamen er troevallig terecht. Bij het licht van de ondergaande zon checkten we in bij Hotel Clara Luz waar onze dames weer lekker op de prachtige binnenplaats mochten logeren. Zou in Nederland toch ondenkbaar zijn dat je je motor zomaar door een smal gangetje het hotel binnenstuurt.
Op het Plaza Major dronken we een biertje en bewonderden we de mooie kerk en de langskomende auto’s. Het werd een relaxed avondje.

Ik heb het verslag van deze twee reisdagen samengevoegd omdat we op reisdag 61 eigenlijk niets anders gedaan hebben dan gezellig eten, drinken en bijkletsen met medewerkers van Artsen zonder Grenzen. Het was zondag, dus we hebben eens wat langer in ons bed gelegen. Daarna had Steve Hide, de Engelse logistiek coordinator van MSF ons uitgenodigd voor een uitgebreid ?lunch met roastbeef, allerlei andres lekkers en veel wijn. Daarna?kregen we nog ?taart want zijn vrouw bleek jarig te zijn. Enigszins aangeschoten zijn we aan het eind van de middag teruggewandeld naar het MSF guesthouse.

Reisdag 62, maandag, stond in het teken van Inés en Maxima. Eerst moesten we zien dat we de dames terugvonden op het vliegveld. Er was ons in Leticia beloofd dat we ze zaterdagavond meteen na onze aankomst in Bogota zouden kunnen ophalen, maar die vlieger ging niet op. Toen we zaterdagsavonds op het vrachtterminal verschenen, werd ons verteld dat iedereen om vijf uur ’s middags al huiswaarts was gegaan. Maandag terugkomen was de boodschap. En dat hebben we dus maar gedaan. Geholpen door de MSF chauffeur in zijn luxe Toyota Hilux hebben we de dames na enig heen en weer rijden, gevonden, uitgepakt en meegenomen. We waren weer on the road!

De rest van de dag is opgegaan aan allerlei regelzaken i.v.m. de verscheping van Inés en Maxima naar huis. We mochten gebruik maken van alle faciliteiten in het MSF-kantoor en werden prima geholpen door Miriam, de supply logistica. Zij heeft zelfs een motorverzekering voor Colombia geregeld, want de verzekering die we hadden was niet geldig in Colombia en bovendien verlopen. Fried moest naar de notaris om een be?digde verklaring te krijgen zodat Sander Gielen, een Nederlander die ?in Colombia woont alle zaken mocht regelen rond de verscheping van Inés. De zogenaamde poder werd zowel voorzien van een digitale als een analoge vingerafdruk van Fried. Colombia is verreweg het meest bureaucratische land van onze reis.

‘S avonds zijn we wat gaan eten en drinken met Oscar, de huidige, en Juan, de vorige ICT medewerker van MSF in Colombia. Dat was erg gezellig en de bierconsumptie mocht er wezen. Daardoor was Paul voor het eerst en waarschijnlijk ook voor het laatst deze reis eerder uit bed dan Fried de volgende morgen…

Vandaag is het hele Dos Compañeros team naar Bogota gevlogen. Paul en Fried samen met Lan Airlines en Inés en Maxima met AeroSur. De dames moesten wel special beschermende kleding aan i.v.m. de erbarmelijke omstandigheden in hun vliegtuig.
De heren hebben een half dagje in Leticia doorgebracht. Slenterend door de stad of op terrasjes, wachtend op het vertrek van hun vliegtuig ’s middags. Het is hen opgevallen dat er zeer veel vrouwen zelfverzekerd in de rondte rijden op een gedeelte van de duizenden kleine motoren van maximaal 150 cc die de straten vullen. Particuliere auto’s zie je weer nauwelijks, wel bejaarde Volkswagen transporter busjes en (scooter)taxi’s.
Onze dames zijn na twee dagen in Leticia bij iedereen bekend. Zelfs op het vliegveld werden we door mensen aangesproken of wij die mannen waren van die dikke dames.?En dan niet de dikke Colombiaanse dames! Sommige mannen gingen zelfs stoer voordoen, hoe geweldig Los Dos zijn dat ze zulke dames van 800 cc of meer in bedwang kunnen houden.
Op het vliegveld van Leticia kwamen we er achter dat het concept van gescheiden afval hier toch een beetje is doorgedrongen. Wie weet flikkeren ze over een aantal jaren hun afval dan niet meer lukraak in de Amazone of langs de kant van de weg net buiten de dorpen en steden.

Aangezien de motoren vandaag niet naar Bogota kunnen vliegen, moeten we tot morgen wachten. En dus verkennen we Leticia en haar zusterstad Tabatinga net over de grens in Brazili?.

De dag begon enerverend om 9:30, de politie komt op bezoek in onze hospedaje. De rechercheur met zijn assistent. We voelde al natigheid. We waren de dag ervoor in het politiebureau geweest om een essentieel certificaat te bemachtigen. Na het overhandigen van onze reisdocumenten zou deze zeer belangrijke ?rechercheur? ons het benodigde cerificaat aanleveren. Het zou de volgende morgen om 10:00 klaarliggen.
Wij gingen terug naar onze motoren en deze rechercheur kwam ons achterna met de vraag waar wij logeerde en dat zijn snelle werk wel wat zou gaan kosten!

De volgende dag hoefde we dus niet naar het politiebureau maar kwam de rechercheur met assistent persoonlijk de certificaten brengen. Hij overhandigde ze aan ons, en wij borgen ze snel op, de buit was binnen. Toen kwam het hoge woord eruit, omslachtig legde de rechercheur uit dat we per certificaat 50.000 pesos (?22) moesten betalen, het was tenslotte een bijzonder snelle dienst van hem. Geduldig legde we uit dat we gisteren al een bankstorting van 37.500 per certifcaat hadden gedaan. Nee, wij begrepen het niet goed, dat bedrag was namelijk voor de aanvraag en dus officieel, en die andere 50.000 was voor de snelle en zorgvuldige rechercheur. Natuurlijk is 22 euro geen wereldbedrag maar het gaat om het pr?ncipe, toch!

Toen begon het schaakspel. Fried ging naar onze kamer en kwam terug met een stapel facturen die we tijdens de reis verzameld hebben en legde geduldig uit dat we toch echt een officiele politie factuur nodig hadden voor thuis. De rechercheur bleef zich herhalen en dat deed Fried ook. De koningin werd in postie gebracht 🙂 Na een 20 minuten heen en weer schuiven van de pionen kwam een pad stelling. Toen stond ik op met alle papieren en maakte aanstalten om gezamelijk toch maar even naar het politiebureau te lopen om een en ander op de klaren. Het politiekantoor was schuin tegenover onze hospedaje. Dit ging onze rechercheur natuurlijk een stap te ver, het moppelde wat in de trant van ?nou beschouw dit dan maar als vriendendienst? en verliet met hangende pootjes onze hospedaje gevolgd door zijn even corrupte assistent. Ons tevreden achterlatend met onze behaalde opwinning, schaak mat.

De dag stond verder in het teken van het regelen van de vluchten voor Ines en Maxima en Doscompaneros van Leticia naar Bogota. Dit ging erg gemakkelijk en tegen een zeer schappelijk bedrag. Maxima kwam nog wel effe zonder benzine. Aangezien we met lege tank in het vliegtuig moesten, vulde we steeds de tank bij vanuit het reserve tankje. Maar die zijn ook soms leeg. Dus ik moest even een tankje gaan vullen terwijl Fried tijdens het wachten wat natuurfoto?s heeft gemaakt. En de mier getraind heeft voor de foto!

Om toch nog wat motor te kunnen rijden zijn we even de grens over gegaan naar Tabatinga, Brazili?. Waar we de haven met een bezoek hebben vereerd. Een drukte van belang, handelaren in van alles en nog wat, swingende muziek en de aankomst van een aantal vissers. De vis wordt meteen vanuit de houten bootjes verkocht. Veel vrouwen waren de vis aan het keuren en er werd druk onderhandeld.

Daarna even een lekker braziliaans biertje op een terrasje en ondertussen lekker iedereen bekijken.

Bekijk het swingende korte filmpje maar eens.

We hebben allebei boven verwachting goed geslapen in de hangmat. Fried had de 1e nacht nog op het matje geslapen maar na wat ?technisch?onderhoud aan zijn hangmat hing deze de 2e nacht veel beter. Het einde van de bootreis is in zicht, de motoren zijn al klaargezet op het voordek.

Naarmate we dichter bij Santa Rosa komen moest er nog van alles gelost worden in de vele dorpen aan de rivier. Zo moesten nog een jonge stier en een aantal koeien van boord. Deze waren een aantal dorpen eerder aan boord gekomen. Maar ja, hoe krijg deze van boord als de voorsteven 1,5m boven de oever is. Nou gewoon, heel hard trekken en duwen totdat ze van boord donderen. De koeien gingen relatief gemakkelijk en maakte zelf de sprong naar beneden, maar de stier had hier andere gedachten over. Tijd kost geld moeten de scheepsjongens gedacht hebben, want de stier werd nu hardhandig over de zijkant gekieperd. Dit liep slecht af voor de stier, een gebroken achterpoot was het treurige resultaat. De lading was gelost, de boot vertrok weer en de stier bleef zonder zich te kunnen bewegen alleen achter!

Santa Rosa is een eilandje in de Amazone rivier en de laatste plaats in Peru waar wij onze exit stempels moesten halen. Door de hoge stand van de rivier staat het dorp voor de helft onder water. Een vreemde gewaarwording, als je met je motor de plank van de boot afrijdt en eindigt in 30 cm water op de overstroomde kade!

Na 20 minuten hadden we alle formaliteiten achter de rug en nog maar 1 hindernis te gaan; de oversteek van de Amazone naar de overkant, Leticia in Columbia. Eerst nog even wat onderhandelen over de prijs, omdat het zware motoren waren wilde ze veel geld hebben om ze in de boot te tillen. Uiteindelijk heb we relatief veel betaald, we hadden weinig opties. We moesten nu voor 10 minuten varen, 1/3 van de prijs van de 2-daagse boottocht naar Santa Rosa betalen. Hoezo afgezet 😉

Eerst Ines in het houten bootje, over het bankje tillen en in het midden van de boot parkeren. Daarna Maxima, die ook met veel trek en sleurwerk met tegenzin aan boord kwam. Daar gingen we, schommelend en wel. Als we zo nu en dan een beetje golfslag kregen van andere boten had ik het toch wel een beetje benauwd. De motoren stonden niet echt stabiel op hun jiffy en het hele boot ging behoorlijk heen en weer.

Filmpje van de spannende oversteek van Santa Rosa naar Leticia.

Aangekomen in Leticia, stonden de regelaars al weer klaar om ons aan wal te helpen. Dit ging relatief eenvoudig toen we uiteindelijk een geschikte aanmeerplek hadden gevonden.

Columbia onze 4e land in Zuid Amerika. (Fried?s 5e, want die is nog even illegaal in Bolivia geweest!)

Met de Gran Loretana varen we van Iquitos over de Amazone naar Santa Rosa aan de grens met Colombia. Het heeft vandaag helaas bijna de hele dag gegoten van de regen. Ook dat hoort bij reizen in de tropen. Je kon zeker niet lekker op de voorplecht zitten en het uitzicht vanaf de twe dekken werd beperkt door de blauwe zeilen die de regen moesten tegenhouden. Er is daarom weinig niuews vandaag en daarom zijn er ook weinig plaatjes. De dag stond ook voor Dos Compañeros in het teken van relaxen, al of niet in de hangmat. Dat doen de Peruanan tenslotte ook.

Vandaag de laatste kilometers afgelegd op de Amazone naar de haven van Iquitos. Toen we de stad naderden begon het te regenen terwijl de zon scheen. Een prachtige regenboog ontvouwde zich boven Iquitos. Een mooier welkom kan je niet bedenken.

In Iquitos moest Fried eerst naar de bank om Peruanse sol’s te pinnen want we moesten nog een gedeelte van de reissom aan de kapitein van de San Miguelito betalen. Anders mocht Inés niet van boord.?Zat Fried tenminste eindelijk een keer in een motokar.

Vervolgens zijn?we op zoek gegaan naar een boot die ons verder over de Amazone naar Santa Rosa zou brengen aan de grens met Colombia. De zoektocht is vastgelegd met de helmcamera en is uiteraard ook te vinden op ons videokanaal.

In Iquitos staat ‘Casa de Fierro’ oftewel het IJzeren Huis. Het is in ontworpen door Gustaphe Eiffel en in onderdelen gebouwd in zijn Parijse werkplaats in 1887. Waarna het als een bouwpakket naar Iquitos verscheept en en daar in elkaar gezet.

Aan het eind van de dag zijn we scheepgegaan op La Gran Lauretano voor het laatste deel van onze boottocht door het Amazonegebied.

Voor de vijfde keer worden we wakker op de San Miguelito. Nog een dag te gaan naar Iquitos.

We zijn van boord geweest in Requena. Daar hebben we de plaatselijke school bezocht. En genoten van de kapriolen van de scheepsjongens en de plaatselijke jeugd vanaf de brug naar het ponton waar onze boot lag afgemeerd.

Op speciaal verzoek van onze vriend Albert Zeeman, is Fried door alle foto?s tot nu toe gemaakt gegaan en heeft de verkeersborden eruit gefilterd. En er vervolgens dit intermezzo van gemaakt. We zijn aardig wat waarschuwingsborden tegengekomen die je bij ons niet ziet. Het ligt voor de hand dat borden die waarschuwen voor lama?s en alpaca?s typisch Zuid Amerikaans zijn. Maar wat te denken van borden die waarschuwen voor varkens, speciale snelheidsbeperkingen voor Maxima, tsunami?s of hoogspanningsleidingen. Of borden die onderscheid maken tussen koeien en stieren?!
Twee bijzondere borden ontbreken helaas. Het belangrijkste is het bord dat waarschuwt voor verkeersdrempels. We zijn er duizenden tegengekomen, maar steeds dacht Fried dat de foto nog wel even kon wachten. Tot we in Pucallpa op de boot stapten. Maar wie weet komen we het bord nu nog tegen in Colombia. Het andere bord dat ontbreekt, is een waarschuwingsbord voor cactussen dat we in Chili zijn tegengekomen. Fried had, net voordat hij zijn snapshotcamera kwijtraakte, een foto van dat vreemde bord gemaakt maar die nog niet op de laptop gezet. Dat bord kunnen we jullie dus niet laten zien.

Tekst volgt

Tekst volgt